Мамандардың пайымдауынша, аталған жәдігер – ХII–ХIII ғасырларда Еуразия даласын мекен етіп, ат үстінде ұршықша үйірілген көшпелі қыпшақтардан қалған мұра. Осы арқылы ол заманда қыпшақтар темір сауыт киініп, тіпті бет әлпетіне дейін жасырған нағыз сайыпқыран жауынгер екенін аңғарамыз.
Темір сауыттың негізгі бөлігі бүтін сақталған, жалпы сипаты біртекті, салмағы да ауыр емес, атүсті сарбаздың қимыл-қозғалысына өте ыңғайлы. Қарсылас жақтың садақ оқтары және қылыш-қанжарынан қорғануға қолайлы.
Қыпшақ қорғанынан сауыт һәм дулығамен бірге бетперде табылған. Бұл бұйым сарбаздың жүзін жасырып, жаудың соқысынан қорғаумен қатар, қарсыласына қорқыныш тудыратын сұсты сипаты болған. Осы дүние ортағасырлық қыпшақ қауымында қару жасау өнері қаншалықты жетілгенін әйгілейтін заттық артефакті екені анық. Сол дәуірде жазылған еуропалық жылнамалар «дала сарбаздары қыпшақтар атүсті садақ атуда аса шебер, өте мерген болды» деп бағалайды.
Сауытпен бірге жылқы жабдықтары, айбалта, қылыш, садақ оқтары, т.б. көмілген екен. Осыған қарап-ақ майдан даласында қаза болған қыпшақ сарбаз-сардарларының жерлеу мәдениетін танимыз.
