Айгүлмен жақын араласуым 2011 жылы күзде басталды. Ол Астанада «Халық сөзі» газетінде қызмет істеп жүргенде менен сұхбат алды. Қазақ «Жылқы кісінескенше, адам сөйлескенше» дейді. Бірақ әуелде сыпайылықпен сөздері жарасса да, бір-бірімен ішкі қайшылық шеңберінен шыға алмай, жан сарайының мазмұны қабысып, өзара үндесіп кетпейтін салқындық болады. Өйткені жер бетінде тек дүниетанымы ұқсас, рухани ниеттес адамдар бірін-бірі шын бағалайды әрі сол қадір тұтар ардақты жандарды ажалға қимайды. Сол қимастық сағыныш бекерден-бекер тумайды, дүниеде шын сыйластыққа жетер асыл қазына жоқ.
23 шілде күні Алматыға пойызбен өз шаруаммен келе жаттым, билет ертерек алынған. Қалаға кіре бере телефонмен қаралы хабар жетті. Айгүл Аханбайқызы өмірден озғанын есту маған ауыр тиді. Оның өмірге деген құштарлығы ерекше болатын, ең ақырына дейін тіршіліктен үміт үзбей, ауыр науқаспен алысып, жылдар бойы емделді. Жаназаға барғанда іштей қимас адамдардың бір-біріне тартылыс күші, қазақы бауырмалдық туралы ойладым. Дәл осы күнге тап келгенім кездейсоқтық болмай шықты. Тірісінде аузынан шыққан әрбір ойлы, тереңінен толғанып, талдап-зерделеп, ситуацияны дәл танып айтатын пікіріне сүйсініп, көңіл түпкірінде ештеңе жасырмай сөйлесетін жан мен үшін Айгүл болатын.
Айгүлдің жазбалары бір-біріне ұқсамайды. Ол Астанада бірер жыл тұрған соң отбасымен Алматыға қайта оралды. Телефон арқылы сөйлесіп, ара-тұра кездесудің сәті түсті. Қазіргі қоғамда коуч дегендер алға суырылып шықты. Олар білім сатады, елге ақыл-кеңесін айтып, психологиялық көмек, жол көрсетуге бейімделген платформаны ұстайды.
Айгүл Аханбайқызының жаза алмай кеткен кітабы, көкірек көзінде сайрап, тұма-бұлақ көзіндей тұнып тұрған, керек кезінде лықсып шыға келетін психологиялық зерделеу-талқылау қабілетімен артық, қазіргі қазақ қоғамына өте керек кітап болатын. Айгүл Еуропа немесе орыс психолог мамандардың даяр көзқарасымен айтпайды, не нәрсе болсын ұлттық менталитетке негіздеп, елдік көзбен айқындайтын еді. Телефонмен әр сөйлескен сайын мен оған үнемі: «Айгүл, сен жаңа ғана ұлтқа өте қажет кітаптың бір тарауын ауызша айтып бердің. Енді отыра қалып, ұмытпай тұрғанда осыны жазшы, тез ноутбукке түсірші», дейтінмін. Ең қызығы, осы сөзді оған айтпаған кезім сирек. Егер шын лайық болмаса, мұндай сөзді айтып нем бар. Айгүл бұған ақырын күлетін де қоятын. Тамыздың басында Айгүл Астанаға таңғы рейспен ем алу үшін ұшып келді. Мен одан қазақ жазушыларының қырғыз тілінде шыққан антологиясын ала келші деп сұраған едім. Соңғы жүздесу екен, бой жазып, қоштасу үшін келгендей.
Айгүл Аханбайқызының шығармашылық еңбегі еленіп, «Нұр-Сұңқар» сыйлығы және «Құрмет» орденімен марапатталды. Берекелі отбасында сүйікті жар, балажан, аяулы ана атанғаны Айгүлдің ең үлкен бақыты болатын. Маңдайына 53 жас жазылған қазақтың текті қызы, мейірбан, білімді, ойлы, ақылды, елге сыйлы, жарқын жан екені күмәнсіз. «Whats App»-тан туыстай болып кеткен шынайы достың дауыс арқылы жіберген сөздерін қайта-қайта тыңдағанда ол маған тірі сияқты әсер етті. Адам рухы өлмейді.
Айгүл Кемелбаева,
жазушы
